Να ζήσουμε σαν άνθρωποι σε μια ανθρώπινη πόλη
Μέρες ζεστές σαν κι αυτές η Αθήνα μπορεί να γίνει ανυπόφορη. Η πρωτεύουσα αυτή που θα ήθελε να χαρακτηρίζεται και ευρωπαϊκή είναι πνιγμένη στο μπετό και το καυσαέριο. Σε πνίγει ο υγρός και ζεστός αέρας. Σε ταλαιπωρεί η υψηλή θερμοκρασία και ο καυτός ήλιος. Η όποια μετακίνησή σου για δουλειά ή για βόλτα μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη.
Τι θα έλεγες λοιπόν για ένα πυκνό δάσος, ψηλών και σκιερών δέντρων που να αποτελεί ένα δροσερό φυσικό καταφύγιο αυτές τις μέρες της ανυπόφορης ζέστης; Να έχει τέτοια έκταση που περπατώντας μέσα του να ξεχνάς από πού μπήκες και να θέλεις ώρα πολύ για να φτάσεις σε κάποια έξοδό του; Να είναι τόσο μεγάλο που όχι μόνο την ανακουφιστική ανάσα σε μια ζεστή μέρα να σου χαρίζει, αλλά να παίζει ρόλο και στη συνολική αλλαγή του κλίματος του λεκανοπεδίου; Να μπορεί να φιλοξενήσει τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες ή οποτεδήποτε, χιλιάδες κόσμου της τσιμεντούπολής μας που θα βρεθεί στην αγκαλιά του, περπατώντας, τρέχοντας, κάνοντας ποδήλατο, χαζεύοντας τα πουλιά και τα φύλλα των δέντρων, συζητώντας με την παρέα του πάνω στο φυσικό χορτάρι. Έχοντας αφήσει μακριά τη βουή των αυτοκινητοδρόμων και τη θέα του μπετόν των πολυκατοικιών;
Ένα τέτοιο δάσος μπορεί να υπάρξει λίγες δεκάδες μέτρα ή έστω λίγα χιλιόμετρα μακριά σου. Τα περίπου 5.300 στρέμματα του χώρου του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, που γίνονται 6.200 μαζί και με την παραλία του Αγίου Κοσμά, είναι μια έκταση που μπορεί να δώσει σε αυτή την πόλη και σε όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής το πράσινο και τον αέρα που έχουν τόσο ανάγκη για να κάνει η ποιότητα ζωής των κατοίκων μερικά βήματα παραπάνω. Μετά και από τους καταστροφικούς εμπρησμούς-πυρκαγιές των τελευταίων δεκαετιών σε Πάρνηθα, Πεντέλη και Υμηττό, την τσιμεντοποίηση των ολυμπιακών έργων, τις αστικές μεταμορφώσεις σε Θριάσιο και Μεσόγεια και των ελεύθερων χώρων σε Γουδί-Ελαιώνα και τις συνεχείς καταπατήσεις δασικών εκτάσεων από οργανωμένα και μη συμφέροντα (δήμοι, εκκλησία, κράτος, ιδιώτες), ζούμε πια σε μια πόλη-θάλασσα μπετόν-ασφάλτου-λαμαρίνας-γυαλιού που απλά έχει μερικές συστάδες δέντρων που και που για να μας θυμίζει την μεγάλη έλλειψή τους.
Ο χώρος του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, λοιπόν, αποτελεί ίσως την τελευταία ευκαιρία για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου να αποκτήσουν ένα πάρκο υψηλού πρασίνου, τέτοιο που πράγματι να αναπληρώνει μέρος της χαμένης ελεύθερης πράσινης γης. Γιατί αν σκεφτούμε ότι από την Αττική λείπουν περίπου 50.000 στρέμματα πρασίνου για να φτάσει η αναλογία αυτού ανά κάτοικο σε επίπεδα εφάμιλλα άλλων ευρωπαϊκών πόλεων που είναι γύρω στα 9 τετρ. μέτρα ανά κάτοικο, η μετατροπή όλου του χώρου του πρώην αεροδρομίου αποκλειστικά σε πάρκο-δάσος, θα ανεβάσει τη σημερινή αναλογία 2,5 τετρ. μέτρων περίπου ανά κάτοικο σε περίπου 4, δηλαδή πάλι πολύ-πολύ κάτω από ευρωπαϊκά και διεθνή δεδομένα.
Γι’ αυτό λοιπόν, το να πετύχουμε ο χώρος του Ελληνικού να γίνει πάρκο δεν είναι παρά ένα ελάχιστο αλλά σοβαρό βήμα στο να ανεβάσουμε την ποιότητα ζωής μας. Και αν όχι για να το βιώσουμε πλήρως οι ίδιοι άμεσα, μιας και ένα δάσος θέλει κάποιες δεκαετίες για να διαμορφωθεί, ωστόσο για να αποτελέσει πεδίο δημιουργίας και ικανοποίησης για το διάστημα που ο χώρος θα μεταμορφώνεται σε τέτοιο και παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Αυτό λοιπόν το τόσο αναγκαίο για τη ζωή μας βήμα σήμερα διακυβεύεται, καθώς η κυβέρνηση, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, πουλά το χώρο του πρώην αεροδρομίου χωρίς ενδοιασμούς στα μεγάλα συμφέροντα με πιο πιθανό αγοραστή τον όμιλο Λάτση. Ο οποίος, με βάση και τα σχέδια που προβλέπονται από τις αντίστοιχες κυβερνητικές αποφάσεις, θα αφήσει μόνο ένα 25% του χώρου για πράσινο, όχι αποκλειστικά δάσος, και το υπόλοιπο, που θα φτιαχτεί και κατά προτεραιότητα, θα είναι μια νέα τσιμεντούπολη 11.000 κατοικιών, μεγάλων πολυκαταστημάτων τύπου mall, καζίνο, ιδιωτικών πανεπιστημίων μέχρι και με επιχωματώσεις στη θάλασσα.
Το πράσινο λοιπόν που αυτοί προβλέπουν για το χώρο του αεροδρομίου όπως φαίνεται και στα διαφημιστικά σποτάκια τους, θα είναι λιγοστό και εντελώς διακοσμητικό, θα είναι μια καρικατούρα πάρκου το οποίο θα πρέπει και να πληρώσει κανείς για να το επισκεφτεί.
Εμείς λοιπόν που διψάμε για τη δροσερή σκιά των δέντρων και την ευεργετική πνοή τους στο όλο κλίμα του λεκανοπεδίου της Αττικής από ένα πραγματικό πάρκο-δάσος στο Ελληνικό, λέμε όχι στο πούλημα και την ιδιωτικοποίησή του. Λέμε ναι στις ανάγκες μας για αέρα, αναπνοή, ελευθερία, ζωή.
Είναι υπόθεση όλων μας να παλέψουμε για να μην μας κλέψουν άλλη σπιθαμή γής. Να παλέψουμε για το αυτονόητο δικαίωμά μας σε ελεύθερους χώρους και σε μια ανθρώπινη πόλη. Να παλέψουμε ώστε το Ελληνικό να καλύπτει ανάγκες της κοινωνίας και όχι να παράγει κέρδη για πλούσιους ιδιώτες.
Η γη του Ελληνικού μας ανήκει
Συνέλευση Δράσεων για το Ελληνικό
suneleusi-drasewn-elliniko.espivblogs.net